Home Isn’t Just a Roof—It’s a Right

"Home isn't just a roof. It's where hearts feel warm."

– Agga 

When I first heard these words, they struck me as more than poetic. They felt like a quiet truth many of us carry but rarely say out loud

" အိမ်"ဆိုတဲ့ သီချင်းလေးကို သွားသတိရတယ်။ ကဗျာလေးလားတောင်ထင်ရတယ် သီးချင်းရဲ့ အစက "

ကမ္ဘာမြေမှာ ခိုလှုံရာခေါ်ဆိုခဲ့ အိမ်...

ရံရွေလယ်ထည်ဝါစွာ ဆင်စွယ်နန်း အိမ်...

ကျူထရံတွေကာရံကာ ဓနိမိုးအိမ်...

နှလုံးသားတွေ နွေးထွေးရင် ဒါဟာလည်း အိမ်...".

For millions, the concept of “home” remains elusive—especially in urban environments where housing has become a luxury instead of a basic need. Rent prices continue to climb. Salaries often stagnate. And owning a home? That’s beginning to feel like a fading dream for many in my generation.

But this doesn’t have to be the story.

In my search for models that offer hope, I came across the Housing Development Board (HDB) in Singapore. This publicly driven housing initiative has become a global example of how thoughtful policy can reshape not only city landscapes, but human lives.

Here’s how it works:

Citizens can jointly apply for a long-term, 25-year home loan.

The government sells homes at cost—no speculative profits.

Homes must be held for at least five years to prevent flipping or price manipulation.

What’s remarkable isn’t just the affordability—it’s the dignity. Couples are empowered to build futures together. Families find stability. Communities grow stronger.

Now contrast that with countries where rent eats away at nearly half of monthly income. Where housing insecurity is a cycle that keeps people moving but never settling. In these places, home becomes something you chase, not something you build.

This isn't just a personal concern—it’s a policy issue. And the good news? There are solutions. They just require the political will to act, and a shared belief that everyone deserves more than shelter. Everyone deserves warmth. Safety. Belonging.

So I ask:

What if we stopped treating housing as a market commodity—and started treating it as a human right?

The answer could redefine how we live, how we love, and how we build futures. Let’s take that seriously.

– Agga

What if home wasn’t just a place, but a feeling?

A steady heartbeat.

A quiet comfort.

A shared dream.

That's the home I dream of, yet feel I don't deserve. How would it even feel?

In the end, I realize I need to accept reality, but I won't stop dreaming – not for all my brothers and sisters, and for our citizens.

#HomeWithin #FindingHome #AggaReflections #CozySoul #EmotionalSpaces

Today

the dearest friends are thinking...

Oh, Agga, the one who always shared joyful stories with us, a friend like no other.

The comrades are now starting to think of something for their partner.

My son, your tears soften my heart… Don't cry.

The elder sisters are amazed… saying you’re just like your uncle.

Brothers & Sister's feel sad… saying someone who brings sorrow has gone.

As for the parents, they seem unable to even begin thinking about it.

The shadow from the street feels happy… saying this guy has reached his goal.

In the year 2011."

ဒီနေ့

ဒီနေ့

အခင်ဆုံး သူငယ်ချင်းတွေက တွေး

တယ်... အော် အဂ္ဂ ပျော်စရာတွေ ပြောပြီး နေတဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ဦး

ရဲဘော်တွေက တော့ သူတို့ လက်တွဲဖေါ်အတွက် တစ်ခုခု စဉ်စားနေလေတော့

ငါ့သား မျက်ရေတွေကို နှမြောတယ် .. မင်းမျက်ရည်မကျနဲ့

အဒေါ်တွေကတော့ အံသြော နိုင်တယ်.. မင်းက ဦးလေးနဲ့ တူတယ်တဲ့

အမတွေကတော့ စိတ်မကောင်းဘူး.. ဒုက္ခပေးမဲ့သူ တစ်ဦးတော့ သွားပြီ

မိဘတွေကတော့ ဘားမှ ကို တွေးနိုင်ပုံ မပေါ်ဘူး

လမ်းထဲက အရှုးကတော့ ဝမ်းသာတယ်... ဒီကောင် ပန်းတိုင် ရောက်ပြီတဲ့..

2011 ခုနှစ်

ဆုတောင်း

ယုံကြည့်မှု့၊ ခံယူချက်၊ အယူအစ တွေ မတူညီပင်မဲ့ ဘုံအကြိုးစီးပွားကို ရှေ့ရှု့သူတွေဖြစ်ပါစေ။ ကမ္ဘာကြီးမှာ တရားမျှတမှု့ရှိတဲ့ ငြိမ်းချမ်းရေးတွေ ဖြစ်ပေါ်လာပါစေ။ကြီးနိုင် ငယ်ညှင်း စိတ်ဓါတ်တွေ ပျောက်ဆုံးပါစေ၊ လူငယ်တွေ ပညာတက်တွေ ဖြစ်ပါစေ၊ ဆယ်တန်းကို မခိုးချဘဲအောင်ပါစေ၊ သားလေး ဘဝကို တန်ဖိုးရှိအောင် အသုံးချနိုင်ပါစေ၊ သမီးလေ ကိုယ့်ကိုကိုယ် တန်ဖိုးထားနိုင်ပါစေ၊ သဘာ၀ ပတ်ဝန်းကျင်ထိန်းသိမ်း ဘို့ နိုင်ငံခေါင်းဆောင်များ ညီမျှတဲ့ အပေးအယူတွေ နဲ့ ပေးဆပ် ထိန်းသိမ်းနိုင်ပါစေ၊ ဘာသာရေးသမားများ၊ နိုင်ငံရေးသမားများ လုပ်စားမှု့ ကင်းပါစေ.. လက်နှက်ကိုင် နိုင်ငံရေးသမားတွေ ပပျောက်ပါစေ။ မီးမှန်မှန်လာပါစေ၊ ချစ်သူတွေ စစ်မှန်တဲ့ မေတ္တာ တွေနဲ့ ချစ်နိုင်ကြပါစေ၊ အူးဝဲလို့ မွေးလိုက်တဲ့ ကလေးလေးမှာ မိစုံဖစုံ ရှိပါစေ၊ လင်ကောင်မပေါ်ဘဲ မွေးတဲ့ ကလေး ပပြောက်ပါစေ။ အပြီးတိုင် ခွဲခွာတော့မည့် လင်မယာ ကောင်းကွပ်လေးများ နဲ့ ပြန်ပေါင်းထုပ်နိုင်ပါစေ။ ကျန်းမာရေး ကို အလေးပြု အသိ ဝင်နိုင်ပါစေ။ ကမ္ဘာပေါ်မှာ မရှိတော့တဲ့ ချစ်သူတွေကို သတိရနိုင်ပါစေ

19 Jun 2010 ရေးသည်

Crazy

Mother, your son has gone mad.

Is the environment full of thieves?

Are friends murderers?

Mother, your son can't think anymore.

Is money god?

Are possessions saints?

Mother, your son doesn't know anymore.

Is sin for those who know nothing?

Are merit and goodness for the dead?

Mother, your son doesn't understand anymore.

Is the bar for good people?

Are temples for bad people?

Mother, your son has gone mad.

Do dogs eat rice and people eat feces?

Are zoos for putting people in?

Mother, tell your son,

Did you give birth to me to die?

Did you give birth to people to make them cry?

Mother, please look at your son,

Please come and stay by my side.

Or else, please pray for me to die.

Mother...

Your son is scared... I don't want to stay in the dark...

အရူး

အမေ အမေ့သားရှုးနေပြီ

ပတ်ဝန်ကျင်ဆိုတာ သူခိုးတွေလား

မိတ်ဆွေဆိုတာ လူသက်သမားတွေလား

အမေ အမေ့သား မတွေးတက်တော့ဘူး

ငွေဆိုတာက ဘုရားသခင်လာ

ပိုင်ဆိုင်မှု တွေက သူတော်စဉ်တွေလား

အမေ အမေ့သား မသိတော့ဘူး

အကုသိုလ် ဆိုတာက ဘာမှ မသိသူတွေ အတွက်လား

ကုသိုလ် နဲ့ ကောင်ခြင်းတွေက သေနာကောင်တွေ အတွက်လား

အမေ အမေ့သား သဘောမပေါက်တော့ဘူး

လူကောင်းတွေ အတွက် က အရက်ဆိုင်လား

လူရုပ်မာတွေ အတွက် က ဘုရာကျောင်းတွေလား

အမေ အမေ့သားရှုးနေပြီ

ခွေးတွေက ထမင်းစားပြီး လူတွေချီးစားနေပြီလား

တိရိဆန်ရုံ ဆိုတာ လူတွေ ထည့်ထားဘို့လား

အမေ အမေ့သားကို ပြောပါ

ကျွန်တော့် ကို မွေးလိုက်တာ သေဘို့လား

လူတွေ ငိုရအောင် မွေးလိုက်တာလား

အမေ အမေ့သားကို ကြည့်ပါအုံး

သားအနားမှာ လာနေပေးပါလား

ဒါမှ မဟုတ် ကျွန်တော် သေအောင်ဆုတောင်း ပေးပါလား

အမေ..

သားကြောက်တယ်... အမှာင်ထဲမှာ မနေချင်ဘူး.......

Union Day ( Myanmar )

A friend once said that today is a day when ethnic minorities were deceived... Over 62 years have passed since Myanmar gained independence, but how has it truly benefited the ethnic people? Who even respects the agreements made at the Panglong Conference? Did they ever have the right to determine their own destiny as promised in that treaty?

Ethnic minorities should have the right to officially open schools and teach their own literature and languages... Their cultures should be protected and freely upheld under constitutional law... For these things, I pray.

When the socialists brought their ideology to Myanmar, they silently shifted from international socialism to national socialism... And if you look closely, that’s just the Nazi model.

The Nazi Party was national socialism. Myanmar’s socialists confiscated the assets of the wealthy and redistributed them to the poor, claiming fairness. But what happened? The rich became poor, and the poor remained poor. A rickshaw driver became a judge. A lazy, jobless man became the welfare minister. So, did the people really get the education, healthcare, and social security that the socialists promised? I don’t know... But in the capitalist countries they criticized, these things exist today—thriving. Do they lack jobs? No, there’s support. No money? Welfare covers it.

So, we must boldly examine whether the systems we’ve lived under have succeeded or failed. If they’re wrong, we must turn sharply in a new direction. I bring this up now because it’s relevant—it connects directly to Union Day.

Because of these socialists, ethnic groups endlessly lost their rightful entitlements. Now, perhaps realizing this, their rights are slowly being restored... I don’t know, but it makes you think.